පරණ කවියක්

හංගා ගෙන දුක නුඹ දුර යන විටදී
නම්මා ගෙන සිත නොපෙනෙන ලෙස පිටදී
නිම්මා නැති සෙනෙහෙ දිය මත හබළ රැදී
ඉන්නා ලෙසට ඔරු කඳ දිය මත නොසිඳී

ඉන්නා බැරිව පාලුව තනිකම ඉපදී
කන්න ගන්න බත සිරවිය නුඹව ඇඳී
සින්නා වුවත් රතු රුදිරය පිටට දිදී
ඉන්න රිසිය හෙට නුඹ සුවවන විටදී

බැන්නා වුවත් ඉඳ හිට මට අමතනදී
අම්ම තරම් ආලය දෙන විට නොසිඳී
පන්නා පසු පසම නුඹ වෙනුවෙන් ඉපදී
සිම්බා නළල මතු බවයෙත් නුඹව මදී

ගොඩාක් ඉස්සර ලියපු වචන ටිකක්,කාලෙත් එක්ක හැම දේම වෙනස් වුනත් මේ වචන ටික කියවගෙන යනකොට  ඇතිවෙන හැගීමට මම තාම ආදරේ නිසා පෝස්ට් කරන්න හිතුන.