පොඩි කාලෙ මම මී හරකෙක්

අද වෙනකොට ජීවිතෙන් බාගයක් විතර ගෙවිල ඉවරයි.පැත්තකට වෙලා කල්පනා කරල බලනකොට මේ අවුරුදු ගානටම ගතවෙච්ච සුන්දරම කාලෙ මගෙ හිච්චි කාලෙ.ජිවිතේ ගැන කිසිම බරක් පතලක් නැතුව එදා වගේ අදත් ජිවත් වෙන්න තියනවනම් කොච්ච්ර හොඳයිද කියල හිතෙන්න මේ කන කටු මතක් වෙනකොට.

මට මතක ඇති කාලෙ ඉඳලම වතුර පාරක්, ඇලක් දොළක් පේන්නනබැරි ලෙඩක් තිබුන.අඩුම ගානෙ මි ඉහරක් නාවන මඩවලකට හරි පොල් අතු පල්වෙන්න දාන පොල් අතු වලකට හරි පැනල ජබු ගහන්න මට තිබුනෙ පුදුම පෙරේත කමක්.එච්චරටම මම ව්තුරට ආසයි.පොඩි කාලෙ ඉඳලම අපේ සියයි,තාත්තයි මහප්පයි ඔය එකී මෙකී නොකී නෑදෑයො සෙට් එකම එක්ක කුඹුරු වැඩ වලට යන්න මට තිබුනෙ පුදුම උනන්දුවක්.මතකෙ හෑටියට ඒ වෙනකොට මට වයස අවුරුදු හය හතක් ඈති.අපේ වසවර්ති සහෝදරයට වයස තුන හතරකට වඩා වැඩි නෑ.කුඹුර අයිනෙ ම තිබ්බ පොඩි ගල් තලාවට වෙලා කෙහෙළ් කොලේට බත් කන්න,ඉන්න තරම් ඔක්කොම දන්ඩි ටික ජෑම් බෝතල් ව්ල පුරෝගෙන ගෙදර අරගෙන එන්න,කරල් කෑපුවට පස්සෙ ඉතුරුවෙන පිදුරු ගොඩේ අතපය කැපිල තුවාල වේනකම් පිනුම් ගහන්න තමයි මේ උනන්දුව.ගොයම කපුවට පස්සෙ වී ගෝනි පුරෝගත්තු අත් ටෑක්ටරේ පිටි පස්සෙ එල්ලිලා එන්න මම ඉස්සර කාපු කට්ටක්.ටැක්ටරෙන් දෙරි ගහල දනිස් පොල්කටු දෙකම බරු ගහගෙන ඇති අනන්තවත්.ඒ කාලෙට අපේ සාලෙන් බාගයක් විතර වීගෝනි වලින් පිරෙනව.පත සයිස් කන්දක්,වහලෙ ගෑවෙන්න ඔන්න මෙන්,ඉතින් මගෙ මුලු ජීවිතේම ගෙවෙන්නෙ ඔය වී ගෝනි උඩ.අම්ම කියන විදියට කන්න බොන්න ඇරුනම අනිත් හැම වෙලාවෙම වීගෝනි උඩලු. හෑබෑයි ඔය හෑම එකකටම වඩා මම වැඩිපුරම ආස කලේ අපේ කුඹුර මැදින් ගලාගෙන ගිය වතුර පාරට.තාත්තල බරට කුඹුරු වෑඩ කරනකොට මමයි අපේ මලයයි එකතුවෙලා කළේම ඔය වතුර පාර හරස් කරල පොඩි ඩෑම් එකක් ගහන එක.වෙන මොකකටවත් නෙමේ වතුර හොඳට පිරුනට පස්සෙ පෑනල පීනන්න.ඔය වැඩේ හැමදාම නතර වෙන්නෙ තාත්තගෙන් ගුටි කාල.මොකද අපි දෙන්නගෙ මහා පරිමාණ නාන තටාකය නිසා කුඹුර මඩ කරන්න කවමදාවත් වතුර නෑ.

ඔහොම ටික ටික ලොකුවෙලා හයක් හතරක් තේරෙන කාලෙ වෙනකොට උනත් වතුරට තිබුන ඇල්ම නම් පොඩ්ඩක්වත් වෙනස් වුනේ නෑ.මේ කාලෙ වෙනකොට මමයි අපේ එකයි ගෙවල් අවට ඉන්න කොල්ලො කුරුට්ටො එක්ක සෙට්වෙන කාලෙ.මම අපේ මලය, අපේ ලොකු නැන්දගෙ පුතා ටොම්බ,රවින්ද්‍ර එයාගෙ මල්ලි බුද්ධික,මොටා,සුරන්ග,සම්පත් ඔය වගේ යාලුවො රැලයි.අපේ ගෙවල් පහල තියන පොල්වත්තේ හවසට හවසට කෙරෙන ක්‍රිකට් සෙල්ලමට මමත් අපේ පෝරිසාදයත් නෑතුවම බැරි චරිත දෙකක් වෙලා තිබුනෙ.ඒත් සෙල්ලම් කිරිල්ලට වඩා මට උවමනා වුනේ පොල්වත්ත පහල තිබුන බටය කුඹුරෙ ළිඳට පැනල නාන එක.සති දෙක තුනකට සෑරයක් විතර ඔය ළිඳට පැනපු එක ගෙදර මාට්ටු වුනාම තාත්තගෙ ලැබෙන ගුටි පූජාවලිනුත් අඩුවක් තිබුනෙ නෑ.

හැම මාසෙම පෝය  දවස වෙනක්ම් අපේ සෙට් එක බලාගෙන ඉන්නෙ හෙන උනන්දුවෙනන් මොකද ඒදාට අපිට කරන්න විශේෂ වෑඩක් තිබුන. ඒ තමයි බරාවෙ යන එක.බරාව කිවුවෙ අපේ ගෙවල් වලට ටික දුරින් තිබුන විල්ලුව. විල්ලුව මැදින් ගලාගෙන යන පොඩි ඇල පාරෙ බැහැල පින එකට තමයි මේ උනන්දුව. 

"අම්මෙ අපි හෙට බරාවෙ යනව. උදේට මොනවහරි ඕනෙ අරගෙන යන්න" 

මාසෙකට සැරයක් ඇහෙන ඔය කතාව අපේ අම්මට ගොඩක් පුරුදු වුනත්.කෝටියක් විතර ප්‍රශ්ණ තියන ප්‍රශ්ණ පත්තරේකට අති සාර්ථක අයුරින් පිළිතුරු සෑපයී මෙන් පස්සෙ තමයි යන්න අවසරය ලැබෙන්නෙ.ඒ අවසරෙත් එක්කම තම්බපු මඤ්ඤොක්ක මුලක් එහෙම වරදින්නේ නෑ.

කට්ටියම සෙට් වෙලා උදේ අටහමාර නමය විතර වෙනකොට අපේ චාරිකාව පටන් ගන්නව.මග දිගට තියන එක එක ජාතියෙ කෑලෑ පළතුරු වලට වග කියන ගමන් විහිලු තහලුවෙන් තමයි අපේ ගමනෙ බාගයක් විතරම ගෙවිල යනව.ඊට පස්සෙ අපිට පහු කරන්න තියෙන්නෙ ගමේ දුප්පත් මිනිස්සුන්ගෙ  කොරටු එහෙම ජයට තියෙන පලාතක්.ඔය පෑත්තට මම වගේම අපේ සෙට් එකම පුදුම කැමත්තක් තිබුන. ඒ වෙන කිසිම දේකට නෙමේ, ඔය කොරටුවලට පෑනල  පිපිඥ්ඥ එහෙම හොරෙන් කඩාගෙන කන්න. බාගෙන මෝරගෙන එන පිපිඥ්ඥ ගෙඩියක තියන රහ මම හිතන්නෙ නෑ මේ ලෝකෙ කොහේවත් ඇති කියල. අනික හොරෙන් කඩාගෙන කන එක ඊට වඩා රහයි.දැන් කාලෙ හැදෙන පොඩි උන්ට කොහෙද එහෙම පිනක්.

ඔහොම වතු පාලු කරගෙන අපි එනව බරාවෙ ඈනිකට් එකට.ඒක පාස්කරල ටික දුරක් ගියාම තමයි අපේ පිහිනුම් තටාකෙ තියෙන්නෙ.ඈල පර ඇරිල යන වංගුවෙම තියනෙ අපේ මේ  නාන පොට් එක අපි විතරක් පාවිච්චි කරපු තෑනක් නෙමෙයි.ටිකක් දුරට ඇදිල යන සිනිදු වෑල්ලත් එක්ක මේ වතුර පාරට ආසවෙන් විල්ලුවෙ ඉන්න ගොඩක් සත්තු එනව.විශේෂයෙන් මී හරක්.අනිත් එක තමයි ගමටම බොකුදිරාස්(කසිය) සපයපු සත් ගුනවත් මංගල මුදලාලිගෙ ගෝඩ බෑරල් හන්ගල තිබ්බ හොර පොට් වලින් එකක් තමයි මෙතන.

වතුර පාර දැක්කට පස්සෙ අපිට ඉතින් උන් හිටි තැන් මතක නෑ.එහෙට මෙහෙට පීනනවයි ජබු ගහනවයි මඩ නාගන්නවයි එක එක සෙල්ලම්.ඔය අතර මමත් එක සීරුවට එහෙට මෙහෙට ජබු ගහන්න ගත්ත.ඔහොම ටික වෙලාව ගියා, වීරය වගේ පීනුවට  මහන්සියට අඩිය ගහන්න බැලුව හප්පට සිරි එතකොට තමයි මීටර් වුනේ දන්නෙම නැතුව ඇලේ ගැඹුරු තැනටම ඇවිත්.මාව ගිලෙන්න ඔන්න මෙන්න. අනික වංගුව නිසා හැඩ පාරත් වැඩි.

"ම්..ම...මචෝ......... ම්..ම...මචෝ......... "

බාගෙට වතුර පෙවි පෙවි අමාරුවෙන් මම කෑගහගත්ත.

"අඩෝ.... අන්න  අරූව ගිලෙනව........"

මගේ පූරුවෙ වාසනාවකට අපේ කට්ටිය එක එකා අත්වැල් අල්ලගෙන ඇවිත් කොහොම හරි මාව ගොඩට ඇදල ගත්ත. ඒත් එතන හිටපු එකෙකුටවත් හරියට පීනගන්න බෑ.උන්ට පිං සිද්ද වෙන්න එදා මගෙ ජිවිතේ බේරුනා.

ඒදා එහෙම ගියානම් අද කස්ස නෑ.

හැබැයි මේ කතාව අපේ ගෙවල් වල අය නම් දන්නෙ නෑ.මේක දැන් ආරංචි වුනත් මට අපේ තාත්තගෙන් ගුටි කන්න වෙනව සිකුරුයි.

ප.ලි

අදවෙනකොට මම කියන මේ පලාත නාගරිකරණයට අහුවෙලා ඈති මම හිත්න්නෙ.ඒ තිබ්බ සුන්දර වෙල් යායවල්,වතුර පාරවල් වගේම විල්ලුවෙ තුබුන එක එක ජාතියෙ පලතුරු ගස් ඔක්කොම දැන් විනාශ වෙලා ගිහින් ඇති.

මම මේ කතාව අස්සෙ "හයක් හතරක් " කියල වචනයක් ලියල තියනව.පුළුවන්නම් ප්‍රතිචාරයක් දෙන ගමන් හරියටම හය හතර කියන්නෙ මොකක්ද කියල ලියමු බලන්න.