සියදිවි නසාගත් ගෝධික හාමුදුරුවෝ

සතර දිශාවටත්,අනු දිශාවලටත්,උඩත් යටත් විහිදෙන අඳුරු දුමාරයකි. ශාක්‍යමුනීන්ද්‍රයානෝ රහතුන්ද පිරිවරා සන්සුන් ගමනින් ඉසිගිලි පව්ව දෙසට වඩිති.පවුව පාමුල ඇති ගල් තලාවේ, කුටියේ ඇඳ මත, ගෙළෙන් ලේ වැගිරෙන නිසළ සිරුරකි.ඇඳ පළ්ලෙහි වැටී ඇති ලේ තැවරුණු දැළි පිහියකි. ඒ නිසල සිරුර, අන් කවරෙකුගේ වත් නොව, ගෝධික තෙරුන්ගේ මළ සිරුර බව බුදුන් ප්‍රමුඛ සංඝයාවහන්සේට වැටහුනි. 

ඉසිගිලිය මනරම් පෙදෙසකි.පව්ව පාමුළ ගල්තලාවේ කුටියක බවුන් වැඩූ ගොධික තෙරනුවෝ උත්සහවන්තයෝය.කුටියේ විවේක සුවයෙන් වෙසෙන තෙරනුවෝ, සිය ශාස්තෘන් වහන්සේගේ මඟ යමින්,වීර්යයෙන් යුතු මනා සිහියෙන්, නො පමාවී  භවනාවෙන් ලෞකික ධාන්‍ය ලබාගත් සේක.  

එහත් ටික කලෙකින්, වෙහෙසවී ලබාගත් ධාන්‍යයෙන් තෙරණුවෝ පිරිහුනි.උත්සහය අත් නොහළ  උන්වහන්සේ , මනා සිත් ඇතිව, නැවතත් බවුන් වඩා, පිරිහී ගිය සිය ධාන්‍ය බල නැවත ලඟාකරගත් සේක.කලක් ගතවිය.නැවතත් තෙරණුවෝ භාවනාවෙන් පිරිහුනි.මෙසේ විටින් විට  ලඟාකරගත් ධාන්‍යයෙන්  සය වාරයක්ම පිරිහුනු නමුත්, ඒ හැම වරම,දැඩි උත්සහයෙන් නැවත සිය ලෞකික ධාන්‍යයෝ ලඟා කරගැනීමට තෙරණුවෝ සමත් වූ සේක.


"සයවරක්  ම මා දැඩි  වීරියෙන් භාවනා කොට ඉප දවූ ධාන්‍යයෙන් පිරිහුනෝය.රහත් ඵල මග තවත් දුරය.නැවතත් ඒසේ වූවෝතින් තෙරක් නොපෙනෙන මේ සසරේ අනන්ත අපා දුකින් ගැලවීමට නොහැකිවනු ඇත."

නැවතත් ධාන්‍යයෙන් පිරිහීමට  මත්තෙන් සියතින්ම  ගෙළ සිඳ සියදිවි නසාගැනීමට උන්වහන්සේ නුවණ මෙහෙයවූහ.මේ බව දැනුනු වසවති මරු ගෝධික හිමියන්ගේ සියදිවි නසාගැනීම ගැන පැවසීමට බුදුන් කරා ගියේය.

තෙරණුවන්ගේ වීර්යය දැඩිය.එක සිතිවිළි මාත්‍රයක් වෙනස් නොවීය.තම කුටියට පිවිසි තෙරනුවෝ, ඇඳෙහි වැතිර, හිස කෙන් සිඳින දැළි පිහියෙන්ම සිය ගෙළ සිඳ ගත්හ.වේදනාව අධිකය.එහෙත් සංසාර දුක ඊටත් වඩා බියකරුය. තෙරණුවෝ ගෙළෙහි වේදනාවම විදසුණට පෙරළාගත් සේක.වෙදනාව කොතරම් අධික වුවත් විදසුන් සිත ඊට නොදෙවිනි සේ දැඩිවිය.

තෙරණුවන්ගේ මරණයත්,උතුම් වූ අරහත් බෝදියත් එකවරම සිදුවුනි.ගෞතම බුදුසසුනට තවත් එක් රහතුන්වන්හන්සේ කෙනෙකු බිහිවිය.


දුම් වළාවක් සේ අහස පීරා සෙවුවද මාර තෙමට ගෝධික භික්ෂුවගේ ප්‍රතිසන්දි චිත්තය සොයාගැනීමට නොහැකි විය.කුඩා ළමා වේශයකින්, වීණාවක්ද අතැතිව, බුදුන් හමුවට බට මාර තෙම, ගෝධික තෙර ගිය මඟ විමසීය.වීණාව දරා කුඩා ළමාවේශයෙන් සිටින්නේ වසවති මරු බව දැනගත් බුදු පියාණෝ,තෙරණුවෝ සියළු කෙලෙස් බැමි සිඳ, උතුම් අරිහත් ඵලයෙන් පිරිනිවනට ගිය බව පවසා මේ ගාතාව දෙසූ සේක.

"තෙසං සමපනනසීලානං
අප්පමාදවිහාරීනං
සමමදඤඤා විමුත්තානං
මාරො මගගං න වින්දතී"

"සම්පූණ සිල් ඇති,නො පමා ව කල් යවන,චතුරාය්‍ය සත්‍ය මනා ව අවබෝධ කොට කෙලෙසුන් ගෙන් මිදුණා වූ,ඒ රහතුන්  නිවන් ගිය මඟ මාරයා නොදකී"

ගෝධික මහ රහතන්වන්සේ සේ, මේ ගෞතම බුදු සසුනේම,දැඩි වීර්යයෙන් පිළිවෙත් පුරා,  උතුම් වූ නිර්වාණ ධාතුවෙන් සියළු සත්වයෝ නිවී සැනසේවා!