මෙල්බන් වලට වැටුන "අමා වැස්ස" මග හැරුන හැටි.

 මීට මාසයකටත් කලියෙන් සිට පෙරුම් පුරාගෙන බලා සිටි එකම දෙය අසළටම ගොස ආපසු හැරී ඒමට වීම මගේ පාප කර්මයක් මිස අන් කිසිවක් නොවන වගනම් මට දැන් සක් සුදක් සේ පැහැදිලිය.

“මචං ලබන හතර වෙනිදට බණක් තියනව ඤාණානන්ද හාමුදුරුවන්ගෙ.මම යනව කොහොම හරි නිවාඩුවක් දාල.උඹටත් නිවාඩු නිසා වරෙන් මා එක්ක.”

කුස්සියේ වැඩකරන ගමන් නිකමට වගේ මගේ ඔලුවේ තුබූ අදහස සිගාට  කීවේ තනියම පිං කරගන්නවාට වඩා තව ලඟින්ම හිත්වත් එකෙකු හරි ඇදගෙන යාම ඊටත් වඩා පිනක් නිසාවෙනි.

“උඹව කොල්ලො බොන්න ඇදගෙන යන කොට මම බණ අහන්න කතා කරනව.ජීවිතේට කල්‍යණ මිත්‍රයො හම්බවෙන්නෙ කලාතුරකින්.ඒක නිසා වරෙන් මා එක්ක.”

කිරිබත්ගොඩ ඤාණානන්ද හාමුදුරුවෝ යනු නිසැකයෙන්ම මගේ ජීවිතය කනපිට හැරවු බුද්ධ පුත්‍රයෙකි.ඒ මක් නිසාද යත් ජීවිතයේ අන්තිම අඩියටම වැටුනු වේලාවල් වලටත් උන්වහන්සේගේ එක බණ පදයක් මට මහ මෙරක් වූ නිසාවෙනි. ගියවර ලංකාවට  ආ දවස්වලත් උන්වහන්සේව බැහැ දැකීමට යාමට ආසවක් තිබුනත් එය මම අමාරුවෙන් හෝ නවතා දැමූවේ අපේ අම්මගේ බලවත් නොකැමැත්ත දුටු බැවිනි.

 එහෙත් උන්වහන්සේ මෙල්බන් වඩින බව දැනගත් දවසේ සිට උන්වහන්සේගේ ධර්ම දේශනාවට සවන් දීමට යාම අනේක් හැම වැඩක්ම අමතකව මගේ ඔලුවේ වැඩකල එකම ඉලක්කය විය.

සතියකට උඩදී,ලොක්කාටත් බොරු කියා සිකුරාදා දවසට නිවාඩුවක් දාගත්තේ සිගා සමග බණ ඇසීමට යාම සඳහාය.ඒත් පුරුදු ලෙසම පෙර තිබූ සිගාගේ සිකුරාදා නිවාඩුව බලදාරියා විසින් කුරුටු ගා දැමීම නිසා ඒ ගමන මට තනියම යාමට සිදුවේයැයි සිතමින් සිටියෙමි.

"මචං බණ අහන්නත් පිං කරල තියෙන්න ඕනෙ බං."

 සිගාට මගෙන් ලැබුනු ප්‍රතිචාරය එය විය.

කෙසේ වෙතත් අන්තිම මොහොත වෙනවිට මා සමග යෑමට මගෙම අතලොසක් වූ යහලුවන් ගෙන් කිහිප දෙනෙක් සම්බන්ද කර ගැනීමට හැකිවිය. 

හවස හතට ආරම්භ වන ධර්ම දෙශනාවට යාමට ගෙදරින් පිටත් වනවිට බොහෝ සෙයින්  ප්‍රමාද වූ නිසා මමත් මගේ යහලුවාත් ටැක්සියකට නැගුනේ ඉක්මනින් ඒ ස්ථානයට ලඟාවීමටය.

කරුමයක මහත.ධර්ම ශාලාව පිරී ඉතිරී ගොසිනි.ඇතුලට රිංගනු තියා ඉඳිකටුවක් ගැසීමට පවා ඉඩ නැත.කොතරම් සීතල වුවත් බොහේ අය ශාලාව මිදුලේ වාඩිවී බලා සිටිති.

යාන්තමට පංසිල් සමාදම් කරවන අපේ හාමුදුරුවන්ගේ හඬ හැරෙන්නට වෙන කිසිම හඬක් නොඇසෙන තරම්ය.

"යකෝ මෙල්බන්වල මෙච්චට බෞද්ධයො ඉනන්වද බං."

ඒ මම මේ ගතකල අවුරුදු පහටම ලාංකිකයින් වැඩිම පිරිසක් දුටු පළමු අවස්තාවයි.

ටික වේලාවක් බලාසිටියත් ශාලාවෙන් පිටතට උන්වහන්සේගේ හඬ ඇසෙන නොඇසෙන තරම්විය.

සීතලද ඉතා තදවූ බැවින්,බණ ඇසීමට පැමින ආපසු හැරීයන සුදු පිරුවට පෝලිමට අපිද එකතු වුයේ ඉතා කනගාටුවෙනි.

"මචං බණ අහන්නත් පින තියෙන්න ඕනෙ.ලඟටම ඇවිත් හැරිල යන්න උනේ අපි මෙච්චරටම පවු කරලද බං?"

ඒ මගේ යාලුවාගෙන් මට ලැබුනු ප්‍රතිචාරය විය.

ප.ලි
අපේ හාමුදුරුවනේ!  මම තාමත් ගේම ඇතැරල නෑ.
මට අවසරේ ලැබුනොත්.........